آرزوی این مشت های گره خورده در دلمان ماند!

این خبر را احتمالا همه ی شما علاقه مندان به نجوم شنیده اید که ناسا امشب بالاخره مریخ نوردی که 6 ماه پیش برای کاوش سطح مریخ ارسال کرده بود را با موفقیت بر روی سطح این سیاره فرود آورد و اولین عکس این فرود را در حالی که هنوز پوشش لنز روی دوربین قرار داشت به این شکل منتشر کرد:

خب این مریخ نورد قرار است طی ایجاد حفره هایی روی سطح مریخ، درباره ی موضوع های زیر گزارش هایی را برای بشر ارسال کند:

بابت ارسال این مریخ نورد به سیاره ی سرخ و آغاز این پروژه ی هیجان انگیز از ناسا هم ممنونیم و هم به عنوان عضوی از بشر برای تمام تیم ناسا آرزوی موفقیت میکنیم؛ همانطوری که من در این توییت این فرود موفقیت آمیز را به تمام تیم ناسا تبریک گفته ام.

اما خب اینجا ظاهرا خبری از غیر ایرانی ها نیست، بین خودمان میگویم، بدجوری حسرت آن مشت های گره خورده و خوشحالی های بعد از پرتاب، عملیات ها، فرود و پرواز های موفق را میخورم! بدجوری دلم میخواهد شریف ست را دوباره ببرند بگذارند روی ایستگاه پرتاب سمنان و بگویند:"علوم فضایی را جدی میگیرم و بدون ترس از حرف کسی شریف ست را پرتاب میکنیم!"

خیلی دلم میخواست میتوانستم در کشورم برای سازمان فضایی ایران ( ایسا ) از جان و دل تلاش کنم و در کنار تمام آنانی که میخواهند بستری را فراهم کنند تا کشورمان در چیزی عقب نماند تلاش کنم.

به عکس زیر نگاه کنید:

میبینید؟ پین سبز رنگ وسط سرزمینمان را میبینید؟ این همان ایستگاه پرتاب امام خمینی است که نمیدانم شاید مدت هاست که دیگر پرتابی را انجام نداده است! چیزی که در این نقشه توجه من را جلب کرد این است که در آسیا و در کل جهان به طور کلی چند کشور به چنین تکنولوژی ای دسترسی دارند؟ مثلا مقر مستقر در بالای ایران که در واقع مرکز بایکونور قزاقستان است، متعلق به روسیه است و این صنعت در آن کشور هنوز به طور کامل بودی نشده؛ اما حیف نیست در کشوری که به لحاظ علمی ، فناوری و منابع انسانی توانایی های قابل توجهی را شاهد هستیم، در توسعه ی علوم فضایی تعلل شود؟ چرا باید عقب بمانید؟ چرا نباید مشت هایمان به پاس موفقیتمان گره بشود؟